Αρχαιοελληνικά κοσμήματα από ξύλο

  Το όραμα του Ραφαήλ για τα ελληνικά ρούχα Παντελόνια και πουκάμισα δεν φορούσαν οι Έλληνες ή οι Ρωμαίοι. Οι Έλληνες φορούσαν μια μικρή πάνα και ένα φύλλο για ρούχα. Οι άνθρωποι γενικά δεν φορούσαν εσώρουχα με τη σύγχρονη έννοια. Μέσω των καρφίτσες, των κουμπιών, της πλεξούδας των ώμων και των τσαντών μέσης, οι Έλληνες ήταν σε θέση να παράγουν μια ποικιλία ρούχων από τα διαφορετικά κομμάτια του ντυμένου υφάσματος. Τα ενδύματα κρατούνταν συχνά στη θέση τους με το πορπάι, καρφίτσες ντυμένες μερικές φορές με ξυράφι και χρυσές. Σχεδιαστές όπως Fortuny, Yves Saint Laurent και Madame Grez εμπνεύστηκαν πολύ από τα ελληνικά ρούχα.  Η ελληνική λογοτεχνία παρουσιάζει κάποια ασυνήθιστα ενδύματα. Στο Ευριπίδη Μήδεια μια νύφη στέλνεται ένα γαμήλιο δώρο από ένα φόρεμα που δακρύζει από τη σάρκα της και ένα κεφάλι που καίγεται αυθόρμητα, αφήνοντας τα απλά κομμάτια των κόκκαλων και των συσσωρευμένων ερειπίων.  Το παλαιότερο γνωστό σίδερο ρούχων προέρχεται από τον 4ο αιώνα π.Χ. Ελλάδα. Ήταν ένας κυλινδρικός μεταλλικός κύλινδρος τυλιγμένος πάνω σε λινάρι για να απαλλαγεί από τις ρυτίδες d και να κάνει πιέτες. Το σιδέρωμα ήταν μια επίπονη και χρονοβόρα εργασία που γινόταν συνήθως από σκλάβους.  Μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ., οι Έλληνες τεχνίτες έκαναν την κατασκευή κοσμημάτων σε μια ωραία τέχνη. Τα ελληνικά κοσμήματα και στολίδια περιείχαν χρυσά κοσμήματα, διάδημα, χάντρες και περίτεχνα σκαλιστά σφραγιστικές πέτρες. Οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι χρησιμοποίησαν τούβλα για να διακοσμήσουν τα κτίριά τους. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήταν κύριοι της χρήσης σμάλτων για να κάνουν κοσμήματα.  Μερικοί από τους παλαιότερους γνωστούς δακτυλίους χρησιμοποιήθηκαν ως πινακίδες από κυβερνήτες, δημόσιους αξιωματούχους και εμπόρους για την έγκριση εγγράφων με σφραγίδα. Οι υπογραφές δεν χρησιμοποιήθηκαν παρά αργά στην ιστορία. Οι περισσότεροι αρχαίοι δακτύλιοι ήταν κατασκευασμένοι από στεατίτη (σάπωνας) ή μετάλλια όπως χαλκό, ασήμι ή χρυσό. Λίγοι ήταν διακοσμημένοι με πολύτιμους λίθους. Αυτά που περιείχαν αμέθυστο, κοράλλι ή lapis lazuli. Οι Έλληνες πίστευαν ότι οι κοραλλιογενείς ναυτικοί για τις καταιγίδες και ο αμέθυστος είχαν τη δύναμη να αποτρέψουν τους ανθρώπους από το να πιουν. Αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά υφάσματα και βαφές  20120221-Woman_spinning_BM_VaseD1.jpg γυναικεία υφάσματα περιστροφής Το μεγαλύτερο μέρος του υφάσματος κατασκευάστηκε από μαλλί και λινό. Πολλά από αυτά ήταν μάλλον πορεία. Πολύ λίγα απομεινάρια ελληνικού πανιού παραμένουν. Τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε προέρχονται από γραπτά αρχεία, γλυπτά, ανάγλυφα και βάζο. Ο αργαλειός της Πηνελόπης ήταν ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της Οδύσσειας. Ο Όμηρος αναφέρεται σε "ζεστές μωβ κουβέρτες" και "παχιά μανδύλια".  Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν δέρμα και ανέπτυξαν αρκετά εξελιγμένες μεθόδους μαυρίσματος. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες φορούσαν πινακίδες από πιλήματα και στρατεύματα που ταξίδευαν με πρόβατα και αργαλειούς για να ντύσουν τους στρατιώτες τους. Αντί των λεηλατημάτων, οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν παρθένες παρθένες παρθένες για να καταπολεμήσουν τους σκώρους που έτρωγαν μαλλί.  Οι Ρωμαίοι και οι Έλληνες ήταν εξοικειωμένοι με το μετάξι, αλλά δεν είχαν ιδέα πώς έγινε. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος υπολόγισε ότι το κλωστοϋφαντουργικό προϊόν κατασκευάστηκε από "τα μαλλιά των θαλάσσιων προβάτων" και ο Αριστοτέλης περιέγραψε τον μεταξοσκώληκο ως κέρατο σκουλήκι μεγέθους γάτας. Ο Μέγας Αλέξανδρος έφερε μαζί του μετάξι μετά την κατάκτηση της Περσίας και το ύφασμα ήταν όλη η οργή στην αρχαία Ρώμη, όπου πέρασαν οι νόμοι για να περιορίσουν τη ζήτηση για το ύφασμα ».  Οι Έλληνες εισήγαγαν από μοβ ύφασμα από την Τύρο, κεντήματα από τη Σιδώνα και λεπτό λινό από την Αίγυπτο. Το μετάξι από την Κίνα και τα ωραία μύδια από την Ινδία άρχισαν να φτάνουν στους πλούσιους με κάποια κανονικότητα μετά τις κατακτήσεις του Αλεξάνδρου. Η βαφή της Blue India προέρχεται από μια μπλε σκόνη που εξάγεται από το φυτό indigofera. Η βαφή ήταν γνωστή στους Έλληνες και τους Ρωμαίους και χρησιμοποιήθηκε από τους Αιγυπτίους για τη βαφή των περιπτώσεων μούμιου.  Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν καφέ, κόκκινα και κίτρινα χρώματα από φυτά, φλοιούς και ορυκτά. Πολλά από τα ενδύματά τους ήταν λευκασμένα και διακοσμήθηκαν με χειροποίητα σχέδια με γεωμετρικά σχέδια. Φοινικική πορφυρή βαφή  20120221-Vestiges_industrie.JPG Τα απομεινάρια της πορφυρής βαφής η βιομηχανία του Λιβάνου Η φοινικική πόλη της Τύρου μεγάλωσε πλούσια από την πώληση ενός μοβ υφαντού κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων που χρησιμοποιούνταν για να υποδηλώνουν δικαιώματα. Η βαφή παρήχθη από το μουρέξ, ένα θαλάσσιο σαλιγκάρι σχήματος τρομπέτας που βρίσκεται ακόμα ανάμεσα στους βράχους στην ανατολική Μεσόγειο σήμερα. Σωροί των κελυφών και των μεγάλων δεξαμενών έδειξαν ότι η παραγωγή χρωστικών πραγματοποιήθηκε σε βιομηχανική κλίμακα. Στη Σιδώνα, ο αρχαιολόγος βρήκε ένα οχυρό Murex, μήκους 300 ποδιών.  Σύμφωνα με το θρυλικό μωρό ανακαλύφθηκε από τον φοινικικό θεό Melkarth, του οποίου το σκυλάκι μαστίζει σε ένα κοχύλι, με αποτέλεσμα το στόμα του να γίνει μια πλούσια σκιά μοβ. Άλλοι είπαν ότι η βαφή ανακαλύφθηκε επισημαίνοντας ότι οι άνθρωποι που έφαγαν το σαλιγκάρι είχαν μοβ χείλη.  Το βασιλικό μοβ δημιουργήθηκε ήδη από το 1200 π.Χ. Η βαφή κατασκευάστηκε από ούρα, θαλασσινό νερό και μελάνι από τις κύστεις των σαλιγκαριών μουρέξ. Για να εξαχθούν τα σαλιγκάρια, τα κελύφη τοποθετήθηκαν σε μια δεξαμενή, όπου τα κτερίσματα τους εκκρίνουν ένα κιτρινωπό υγρό. Ανάλογα με το πόσο νερό προστέθηκε το υγρό παρήγαγε αποχρώσεις που κυμαίνονται από ροζ μέχρι σκούρο μοβ.  "Γεννημένος στο μοβ" έγινε μια κοινή έκφραση για να περιγράψει τα δικαιώματα. Μωβ ύφασμα κοσμήθηκε από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους και παρέμεινε εξαιρετικά πολύτιμο μέσω του Βυζαντίου